Naukowcy z Uniwersytetu Alaski w Fairbanks oraz Uniwersytetu w Reading przeprowadzili przełomowe badania, które podważają jedną z najstarszych zasad biologii - regułę Bergmanna. Opublikowane w czasopiśmie "Nature" wyniki ich pracy pokazują, że rozmiary ciała dinozaurów nie zależały od szerokości geograficznej, w której żyły te pradawne gady.

Reguła Bergmanna, sformułowana w 1847 roku, głosiła, że zwierzęta zamieszkujące chłodniejsze regiony są większe od swoich krewnych żyjących w cieplejszych miejscach. Miało to związek z lepszą termoregulacją i mniejszą utratą ciepła u większych osobników. Przez ponad 170 lat obowiązywała ona jako jedno z podstawowych praw biologii ewolucyjnej.

Paleontolodzy postanowili jednak zweryfikować tę zasadę, analizując dane kopalne wielu gatunków dinozaurów. Szczególną uwagę zwrócili na najbardziej wysunięte na północ łuskowce, zamieszkujące formację Prince Creek na Alasce. Obszar ten charakteryzował się temperaturami poniżej zera i obfitymi opadami śniegu - czyli warunkami typowymi dla klimatu arktycznego.

Ku zaskoczeniu naukowców, nie zaobserwowali oni żadnego zauważalnego zwiększenia rozmiarów ciała u dinozaurów żyjących w tych ekstremalnych warunkach. Podobne wnioski wyciągnęli po przeanalizowaniu danych na temat współczesnych ssaków i ptaków - szerokość geograficzna nie determinuje ich wielkości. Okazało się, że ewolucja różnych rozmiarów ciała dinozaurów i ssaków nie może być sprowadzona do prostej funkcji szerokości geograficznej lub temperatury.

Naukowcy podkreślają, że reguła Bergmanna ma zastosowanie jedynie do podgrupy zwierząt stałocieplnych (homeotermicznych), które utrzymują stabilną temperaturę ciała. Ponadto, przy jej weryfikacji należy brać pod uwagę nie tylko temperaturę, ale również inne czynniki klimatyczne. Badacze zapowiadają, że będą kontynuować swoje prace, aby lepiej zrozumieć czynniki determinujące rozmiary ciała organizmów w różnych środowiskach. Ich ustalenia mogą mieć kluczowe znaczenie dla zrozumienia ewolucji życia na Ziemi.