Erupcje wulkanów miały miejsce wielokrotnie w historii Ziemi. Niektóre z nich były tak potężne, że powodowały masowe wymieranie. Naukowcy z Trinity College w Dublinie zidentyfikowali przyczynę takich zdarzeń. 

Według badań, niszczycielskie erupcje zaczęły się, gdy ruch płyt kontynentalnych zwolnił. Naukowcy przeprowadzili analizę chemiczną starożytnych złóż mułowców z 1,5-kilometrowej studni w Walii. Wyniki pokazały, że normalna prędkość kontynentów (kilka centymetrów rocznie) skutecznie utrzymywała magmę we wnętrznościach planety. Ale kiedy ruch ustał, magma z pióropuszy płaszcza wydostała się na powierzchnię i spowodowała duże erupcje.

Podczas badań naukowcy byli w stanie połączyć dwa główne wydarzenia wulkaniczne, które miały miejsce w okresie toarku (183 miliony lat temu). Charakteryzowały się jednymi z najbardziej znaczących zmian klimatycznych i środowiskowych w całej historii planety. Naukowcy zauważyli, że zbiegło się to z aktywnością wulkaniczną i, odpowiednio, emisją gazów cieplarnianych na półkuli południowej.

Model komputerowy wykazał, że spowolnienie płyt kontynentalnych było „kluczowym fundamentalnym procesem geologicznym” odpowiedzialnym za wulkanizm i wynikające z niego masowe wymieranie.

Naukowcy zauważyli, że badanie pozwala lepiej zrozumieć procesy zachodzące we współczesnych ekosystemach. Uważa się, że już niedługo Ziemia czeka na nowe wyginięcie, już szóste z rzędu. Jego przyczyną mają być rzekomo gazy cieplarniane, ale według modnego obecnie poglądu absolutnie związane nie są związane z wulkanami, ale z działalnością człowieka.

W kraterze na Hawajach odkryto rzadką roślinę uważaną za wymarłą na wolności. Według wspólnego komunikatu prasowego Kamehameha Schools, Hawaii Department of Land and Natural Resources oraz non-profit Three Mountains Alliance, niewielka populacja Delissea argutidentata została odkryta w marcu 2021 roku.

W komunikacie odkryto, że w kraterze znaleziono trzy rośliny Delissa. Dokładna lokalizacja, w której odkryto niezwykle rzadkie rośliny, jest utrzymywana w tajemnicy, aby chronić gatunek. Dla ich bezpieczeństwa zainstalowano również ogrodzenie ochronne. Ich nasiona zostały wyekstrahowane i wyhodowano z nich 30 sadzonek w celu zachowania gatunku.

Delissea argutidentata ma długi, nierozgałęziony pień, który może osiągnąć 10 metrów wysokości. Roślina była ostatnio widziana w okolicy na początku lat 70-tych. W 1992 r. znaleziono jedną roślinę, która zmarła w 2002 r. Od tego czasu roślina uważana jest za wymarłą na wolności.

Ekolodzy zajmujący się ekosystemem w obrębie wulkanów Mauna Loa, Kilauea i Hualalai, nazwali odkrycie trzech roślin „ważnym przesłaniem nadziei”. Na Hawajach często kładzie się duży nacisk na utratę gatunków, lasów, świętych miejsc, ale Delissea przypomina nam, aby zawsze zostawiać miejsce na nadzieję i odkrycie potencjalnie niewystępujących już w naturze roślin.

Upadek asteroidy, który spowodował wyginięcie dinozaurów, doprowadził do katastrofalnych trzęsień ziemi. Tak przynajmniej uważają naukowcy z Michigan State University.

Około 66 milionów lat temu asteroida o średnicy do 14 kilometrów spadła na Ziemię, tworząc 200-kilometrowy krater Chicxulub w morzu i na wybrzeżu współczesnego Meksyku. Fakt, że meteoryt spadł, jest niezaprzeczalny, ale jego dokładna rola w wymieraniu kredowo-paleogenicznym, które doprowadziło do wyginięcia gigantycznych gadów, pozostaje kwestią dyskusyjną.

Według Molly Range, szefowej zespołu badawczego, uderzenie asteroidy wyzwoliło energię „odpowiadającą wydajności 10 miliardów bomb atomowych użytych podczas II wojny światowej w Japonii”, co spowodowało intensywną aktywność sejsmiczną, która trwała od „kilka tygodni do kilku miesięcy”. 

Naukowcy zbadali wpływ uderzenia asteroidy przy użyciu nowoczesnych technik modelowania, a także analizy próbek geologicznych z tego okresu w Kolumbii, Meksyku i Stanach Zjednoczonych.

Geolodzy ustalili, że próbka diamentu znaleziona w Botswanie pochodzi z głębokości 660 kilometrów i potwierdza obecność dużej ilości wody wewnątrz płaszcza.

Prowadzenie badań we wnętrzu Ziemi jest niezwykle trudne. Ale to, co dzieje się setki kilometrów pod nami, można rozpoznać po pośrednich znakach, na przykład po minerałach, które są wynoszone stamtąd bliżej powierzchni. Niedawno w kopalniach diamentów w Botswanie odkryto półtorakaratowy diament. Według czasopisma Nature Geoscience naukowcy odkryli, że diament powstał na głębokości około 660 kilometrów.

W sumie geolodzy przebadali 12 mikroskopowych wtrąceń w strukturze diamentu w próbce, badając je metodami spektroskopii rentgenowskiej i ramanowskiej. Umożliwiło to wykrycie w nich minerałów z płaszcza Ziemi, takich jak ringwoodyt, ferroperyklaz i enstatyt. Tak więc połączenie wszystkich trzech minerałów wiele mówiło o okolicznościach powstawania diamentu i pojawianiu się w nim inkluzji. Geolodzy ustalili, że próbka pochodzi z głębokości 660 kilometrów. To niezwykle ciekawy obszar oddzielający dolny i górny płaszcz, gdzie następuje dość szybka zmiana jego składu, gęstości i innych właściwości.

Obecność ringwoodytu, brucytu i niektórych innych minerałów w zidentyfikowanej próbce wskazuje na obecność wody nawet na dużych głębokościach. Tak zakładano wcześniej, ale teraz wiadomo, że w warstwie przejściowej płaszcza jest dużo wody. Powierzchnia Ziemi jest prawie w trzech czwartych pokryta oceanami, a nie mniej woda jest ukryta głębiej. Może bajki o cywilizacjach żyjących głęboko pod ziemią nie są tak dalekie od rzeczywistości? Wszakże jeśli mają własne oceany, życie jest możliwe nawet w trzewiach naszej planety.