Ostatnie badania przeprowadzone przez zespół astronomów z francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych dostarczyły przekonujących dowodów na istnienie stałego wewnętrznego jądra Księżyca o gęstości porównywalnej do żelaza. Wyniki te, pod przewodnictwem astronoma Arthura Brio, zakończyły długotrwałą debatę naukową na temat stanu wewnętrznego jądra Księżyca i mają znaczący wpływ na nasze rozumienie historii Księżyca oraz ewolucji Układu Słonecznego.

Badanie, które miało na celu zbadanie wewnętrznego składu Księżyca, wykorzystało dane sejsmiczne zebrane podczas misji Apollo. Analiza sposobu, w jaki fale akustyczne generowane przez trzęsienia ziemi przemieszczają się i odbijają od materii wewnątrz Księżyca, umożliwiła naukowcom stworzenie szczegółowej mapy jego wnętrza.

Chociaż poprzednie dane z misji Apollo dostarczyły informacji o wewnętrznym jądrze Księżyca w niskiej rozdzielczości, doprowadzając do ciągłej debaty na jego temat, Brio i jego zespół skonstruowali pełny profil różnych cech Księżyca, łącząc dane z misji kosmicznych i eksperymentów z zasięgu laserowego na Księżycu. Profil ten obejmował deformację Księżyca, odległość od Ziemi i gęstość.

Przeprowadzenie szeroko zakrojonych symulacji z wykorzystaniem różnych modeli jąder doprowadziło naukowców do kilku ważnych wniosków. Najpierw odkryli aktywność przewracania się głęboko w płaszczu Księżyca, gdzie gęstsza materia opada w kierunku środka, a mniej gęsta materia unosi się w górę. Teoria ta była od dawna proponowana jako wyjaśnienie obecności pewnych pierwiastków w wulkanicznych obszarach Księżyca i dodatkowo potwierdza istnienie wewnętrznego jądra.

Dodatkowo, eksperci zidentyfikowali zaskakujące podobieństwo między jądrem Księżyca a rdzeniem Ziemi, składającym się z zewnętrznej warstwy cieczy i stałego jądra wewnętrznego. Szacunkowy promień zewnętrznego jądra wynosi około 362 km, a jądra wewnętrznego około 258 km, co stanowi około 15% całkowitego promienia Księżyca.

Jednym z intrygujących odkryć było ustalenie gęstości wewnętrznego rdzenia na około 7822 kg na metr sześcienny, bardzo zbliżonej do gęstości żelaza. Wyniki te są zgodne z badaniem przeprowadzonym w 2011 roku przez planetologa z NASA, Rene Webera, który również określił obecność stałego jądra wewnętrznego o podobnej gęstości, stosując metody sejsmologiczne oparte na danych z programu Apollo.

Potwierdzenie istnienia stałego jądra wewnętrznego Księżyca ma istotne implikacje dla naszego zrozumienia jego historii i chronologii bombardowań Księżyca we wczesnych stadiach formowania się Układu Słonecznego. Brio i jego współpracownicy uważają, że ich odkrycia potwierdzają scenariusz globalnego przewrócenia płaszcza, rzucając światło na bombardowania Księżyca, które miały miejsce w ciągu pierwszego miliarda lat istnienia Układu Słonecznego.

To przełomowe badanie nie tylko rozwiązuje długotrwałą debatę, ale także dostarcza cennych informacji na temat składu i ewolucji Księżyca. Poprzez zdobywanie dokładniejszego zrozumienia naszego niebiańskiego sąsiada, naukowcy będą mogli dalej odkrywać tajemnice Układu Słonecznego i naszego miejsca w tym olbrzymim kosmicznym zjawisku.