Badania nad kłem mamuta liczącym 14 000 lat odkryły kluczowe informacje na temat stosunków między starożytnymi mieszkańcami Alaski a mamutami włochatymi, rzucając światło na prehistoryczne wzorce migracji i osadnictwa ludzkiego. Kieł ten, należący do samicy mamuta włochatego nazwanej Elmayuuyeyeh (Elma), stał się narzędziem do odkrycia intymnych związków między oboma gatunkami, na podstawie nowej metody analizy izotopów strontu.

W ramach badań, prowadzonych przez zespół naukowców z Kanady i Stanów Zjednoczonych, okazało się, że Elma w ciągu swojego życia przemierzyła około 1000 kilometrów, podróżując z północno-zachodniej Kanady do wnętrza Alaski. Istotną informację przyniosło położenie ówczesnych osad ludzkich, które pokrywało się z trasą przemierzania przez Elma, wskazując na strategiczne zakładanie przez ludzi sezonowych obozów myśliwskich w miejscach gromadzenia się mamutów.

Do identyfikacji wspomnianego związku wykorzystano zaawansowane techniki analizy izotopowej, wdzięczne nowemu instrumentowi w laboratorium Alaska Stable Isotope Laboratory. Umożliwiło to badaczom szczegółowy wgląd w życie Elmy, oparty na śladowych substancjach chemicznych zachowanych w jej kłach.

Kły mamuta rosły codziennie, co umożliwiło zespołowi naukowców, pod przewodnictwem Audrey Rowe i Matthew Woollera, rekonstrukcję historii życia Elmy poprzez dokładną analizę warstw kości słoniowej. Wyniki wskazały, że mamut nie cierpiał niedożywienia i zmarł w okresie odpowiadającym porze działalności sezonowego obozu myśliwskiego ustanowionego przez ludzi.

Ten nadzwyczajny związek między ludźmi a mamutami włochatymi jest nie tylko dowodem wzajemnych interakcji, ale także poszerza naszą wiedzę na temat ewolucji zachowań migracyjnych mamutów oraz strategii przetrwania ludzi w prehistorycznej Arktyce. Badanie to stanowi przykład wykorzystania połączeń różnorodnych narzędzi badawczych - analizę izotopową, datowanie radiowęglowe oraz analizę DNA - do rozwikłania tajemnic prehistorii.

Znaczący jest także wymiar społeczny odkryć: uczestnicy projektu zlecił digitalnej rekonstrukcji, która zamiast kłaść nacisk na obraz ludzi jako agresywnych łowców, podkreśla ich cechy wspólne z dzisiejszymi ludźmi – zdolności do nauki, przekazywanie wiedzy między pokoleniami oraz życie w harmonii ze środowiskiem. Ta perspektywa wnosi nowy aspekt do postrzegania przodków ludzkości oraz ich symbiotycznych relacji z megafauną, jaką były mamuty włochate.

Opublikowane wyniki w czasopiśmie Science Advances nie tylko dodają nowych rozdziałów do historii prehistorycznej interakcji między mamutami a ludźmi, ale także stanowią inspirację do wyszukiwania nowych sposobów na integrowanie metod badawczych w celu zgłębienia zagadnień nie tylko naukowych, ale i humanistycznych.