Wielu z nas zastanawia się, jak to możliwe, że Słońce emituje niezwykłe ilość ciepła i światła, mimo iż przestrzeń kosmiczna, w której się znajduje, jest pozbawiona tlenu. Tlen przecież jest kluczowym elementem w procesie spalania, którym znamy na Ziemi. Jednak by odpowiedzieć na to pytanie, konieczne jest zrozumienie kilku fundamentalnych różnic w procesach zachodzących na Słońcu w porównaniu do ziemskiego ognia, co pozwala temu gigantowi wciąż świecić i ogrzewać naszą planetę.

Przy bliższym przyjrzeniu się sytuacji okazuje się, że w przestrzeni kosmicznej rzeczywiście występuje niewielka ilość tlenu cząsteczkowego, jak na przykładowo w Mgławicy Oriona czy obłoku Rho Ophiuchi, a nawet w galaktyce Markarian 231. Jednak występowanie tego tlenu jest wyjątkowo rzadkie i nie ma on wpływu na procesy zachodzące na Słońcu. Ziemski ogień, który dobrze znamy, polega na reakcji spalania z udziałem wolnego tlenu atmosferycznego – czego po prostu nie ma w przestrzeni kosmicznej w dostatecznie dużych ilościach.

Skład chemiczny Słońca również stanowi klucz do zrozumienia tego fascynującego zjawiska. Słońce składa się głównie z wodoru (91% jego atomów) i helu (8,9%), co czyni niemożliwym tradycyjne spalanie oparte na obecności tlenu. Zamiast tego, źródłem jego potężnej energii jest proces znany jako synteza jądrowa.

W jądrze Słońca, warunki temperatury i ciśnienia są niezwykle ekstremalne – temperatura sięga bowiem około 27 milionów stopni Fahrenheita (15 milionów stopni Celsjusza). Tak ekstremalne warunki są idealne dla syntezy jądrowej, podczas której atomy wodoru łączą się, tworząc hel.

To właśnie w tym procesie uwalniana jest olbrzymia ilość energii, która daje Słońcu możliwość emitowania ciepła i światła. Energia ta, mimo iż nie jest emitowana bezpośrednio do przestrzeni kosmicznej w formie ciepła, dociera do nas na Ziemi, sprawiając, że możemy cieszyć się światłem słonecznym i ciepłem.

Promieniowanie słoneczne, które odczuwamy jako ciepło, obejmuje szeroką gamę długości fal widma elektromagnetycznego, w tym widzialne światło. Podczas interakcji promieniowania z cząsteczkami na Ziemi, jego energia jest przekazywana, czego efektem jest uczucie ciepła.

W skrócie, choć w prożni kosmicznej brakuje tlenu, nie jest on potrzebny do emitowania przez Słońce ciepła i światła. Dzieje się tak za sprawą procesu syntezy jądrowej, podczas której atomy wodoru łączą się, tworząc hel i uwalniając energię, która następnie dociera do naszej planety. Jest to fascynujący przykład, jak zjawiska przyrodnicze na skalę kosmiczną różnią się od tych, które znamy na Ziemi.