Najnowsze osiągnięcie naukowe z Sandia National Laboratories ma potencjał do zrewolucjonizowania świata materiałoznawstwa. Naukowcy z tej renomowanej instytucji odkryli i opracowali cząsteczkę, która w sposób znaczący podnosi trwałość polimerów. Co więcej, czyni je bardziej zbliżonymi do metali pod względem odporności na skrajne temperatury. W skali przemysłowej, takie odkrycie może wpłynąć na rewolucję w wielu sektorach - od branży elektronicznej po lotniczą.

Choć polimery mają wiele zalet - są lekkie, odporne na korozję i tanie w produkcji - mają pewne słabości. Przede wszystkim, pod wpływem skrajnych temperatur, mają tendencję do rozszerzania się i kurczenia, co może prowadzić do ich uszkodzenia czy degradacji. W odróżnieniu od metali, które mają stabilniejsze właściwości termiczne, polimery charakteryzują się różnym stopniem rozszerzania.

Zmienia to właśnie rewolucyjna cząsteczka z Sandia. Poprzez modyfikację jej struktury, cząsteczka kurczy się pod wpływem podgrzewania, zamiast tradycyjnego rozszerzania. Jej wprowadzenie do polimerów czyni je bardziej odpornymi na skrajne temperatury, zbliżając ich właściwości do metali. Zdaniem Dr. Erici Redline, która kierowała tym badaniem, cząsteczka jest „całkowicie niezwykła”.

Jednym z impulsów do jej stworzenia była potrzeba rynkowa. Użytkownicy smartfonów, które są w dużej mierze wykonane z polimerów, często skarżyli się na ich kruchość w wyniku zmian temperatur. Zastosowanie tej cząsteczki w produkcji elektroniki, ale także w wielu innych sektorach, może otworzyć drogę do stworzenia produktów o znacznie wyższej trwałości.

Dodatkowo cząsteczka ma potencjał do wykorzystania w technologii druku 3D. Możliwość dostosowania procentowego udziału cząsteczki w danym produkcie umożliwia tworzenie materiałów o różnych właściwościach w różnych częściach obiektu. A brak potrzeby dodawania ciężkich wypełniaczy może przynieść oszczędności masy, co jest niezmiernie ważne w przemyśle lotniczym czy kosmicznym.

Chociaż produkcja tej cząsteczki jest na razie w fazie początkowej i trwa, zdaniem badaczy, zbyt długo, potencjał jej skali i wpływu na przemysł jest ogromny. Dr. Jason Dugger, inżynier chemik pracujący nad projektem, wierzy, że cząsteczka ta nie tylko rozwiąże obecne wyzwania w dziedzinie materiałoznawstwa, ale także stanie się podstawą dla wielu innowacji w przyszłości. W skali globalnej, jesteśmy świadkami narodzin nowego rozdziału w nauce o materiałach.