Mimo popularności platform streamingowych, takich jak Netflix czy Amazon, wciąż wiele osób woli korzystać z telewizji satelitarnej. Dlaczego? Ponieważ wiele kanałów satelitarnych można oglądać bez żadnych opłat, umów i abonamentów. Poza tym w niektórych lokalizacjach dostępność telewizji satelitarnej jest nawet lepsza niż telewizji naziemnej. Co jest potrzebne, żeby odbierać kanały satelitarne? Zobacz najważniejsze informacje i praktyczne wskazówki.

Telewizja satelitarna – co to jest?

Odbiór telewizji satelitarnej możliwy jest dzięki przekazywaniu sygnału z satelitów znajdujących się na ziemskiej orbicie. Sygnał odbierany jest za pomocą specjalnej anteny satelitarnej, a następnie przetwarzany na dźwięk i obraz widoczny w telewizorze. Obecnie w Polsce najpopularniejsze są programy z satelity Hot Bird oraz Astra. Odpowiednie ustawienie swojej anteny umożliwia odbieranie obu sygnałów jednocześnie co oznacza większą liczbę dostępnych kanałów. Oprócz darmowych programów (tak zwanych free-to-air) antena satelitarna może odbierać także kodowane programy, które można oglądać, mając odpowiedni dekoder – na przykład Polsat lub Canal+.

Początkowo sygnał z satelity miał charakter analogowy, obecnie są to cyfrowe sygnały, podobnie jak w przypadku telewizji naziemnej. Oprócz kanałów polskojęzycznych, takich jak TVP Polonia czy Polonia 1, można mieć dostęp także do wielu zagranicznych programów w języku angielskim czy niemieckim.

Telewizja satelitarna a telewizja naziemna

Oprócz telewizji satelitarnej wciąż dostępne są także programy telewizji naziemnej. Czym to się różni? Jak sam nazwa wskazuje, telewizja naziemna korzysta z infrastruktury położonej na powierzchni ziemi, czyli głównie masztów na wysokich wzniesieniach i dachach budynków. Do odbierania telewizji naziemnej używa się innej anteny i innego dekodera. Sygnał telewizji naziemnej kodowany jest w formacie DCV-T2, natomiast satelitarny w formacie DVB-S i DVB-S2. Należy jednak pamiętać, że istnieją dekodery zdolne do odbierania zarówno telewizji satelitarnej, jak i telewizji naziemnej.

Jak oglądać telewizję naziemną satelitarną?

Co oprócz telewizora będzie potrzebne do odbierania kanałów satelitarnych? Niezbędna jest oczywiście antena satelitarna o odpowiedniej konstrukcji. Antenę, umieszczoną często na wsporniku, należy zainstalować na dachu, ścianie lub balkonie, koniecznie ustawiając ją w odpowiednim kierunku. Następnie antenę łączy się z dekoderem za pomocą kabla antenowego, a dekoder podłącza do telewizora za pomocą kabla HDMI. Instalacja powinna odbywać się przy dobrej pogodzie, żeby nic nie zakłóciło tego procesu. Na szczęście, w wykonywaniu instalacji satelitarnych pomagają doświadczeni technicy, dzięki czemu można mieć pewność, że wszystkie czynności zostały wykonane prawidłowo. Ważne jest, żeby antena satelitarna nie napotkała na swojej drodze żadnych przeszkód, które mogłyby zakłócić sygnał takich jak drzewa czy ściany budynków.

Dekodery do oglądania telewizji satelitarnej mogą różnić się wyglądem, kształtem i rozmiarem. Mogą również oferować dodatkowe funkcje, jak na przykład możliwość nagrywania ulubionych programów na zewnętrzne nośniki. Często dekodery przeznaczone do odbierania kodowanych programów sprzedawane są w formie zestawu startowego. W cenie jest możliwość oglądania płatnych kanałów przez miesiąc na próbę, natomiast dalsze korzystanie z usługi wymaga wniesienia dodatkowych opłat. To, jakie dokładnie kanały będą odbierane, zależy od wybranego pakietu.

W niektórych miejscach w Polsce, gdzie infrastruktura naziemna nie jest odpowiednio rozbudowana, znacznie korzystniejszym rozwiązaniem jest właśnie oglądanie telewizji satelitarnej.

Zobacz tunery do telewizji satelitarnej i internetowej w sklepie MediaMarkt i zdecyduj, który kupisz!

Spintronika, czyli nauka zajmująca się manipulacją spinem elektronów, od lat fascynuje naukowców i badaczy z całego świata. Dzięki tworzeniu układów elektronicznych, które wykorzystują nie tylko ładunek elektryczny, ale także właściwości magnetyczne elektronów, spintronika ma ogromny potencjał w rewolucjonizowaniu technologii informacyjnych. Od dłuższego czasu poszukiwane są nowe zjawiska fizyczne, które mogą przyczynić się do kolejnego przełomu w tej dziedzinie. Ostatnio naukowcy ogłosili odkrycie niewykrytego wcześniej zjawiska, które może mieć znaczący wpływ na rozwój spintroniki.

Grupa naukowców z Uniwersytetu Stanowego Ohio przeprowadziła zaawansowane badania związane z manipulacją spinem w oparciu o efekt przyłączania (ang. "attaching effect"). Efekt ten polega na tworzeniu związku chemicznego między dwoma różnymi materiałami, w wyniku czego pojawiają się nowe, nieznane dotąd właściwości. Naukowcy odkryli, że efekt przyłączania może być wykorzystany do spintroniki, co otwiera nowe możliwości w dziedzinie technologii informacyjnych.

Badacze przeprowadzili eksperyment, w którym użyli warstwy tlenku aluminium (Al2O3) oraz warstwy tlenku chromu (Cr2O3) jako materiałów do efektu przyłączania. Uzyskane wyniki były niezwykle obiecujące. Okazało się, że połączenie tych dwóch materiałów powoduje, że magnetyczność elektronów w warstwie Cr2O3 jest znacznie większa, co z kolei przekłada się na zwiększoną stabilność struktury spinowej. To odkrycie może mieć ogromne znaczenie w rozwoju komputerów kwantowych oraz urządzeń pamięciowych, które bazują na manipulacji spinem.

Niewątpliwie, odkrycie to jest przełomowe w dziedzinie spintroniki. Naukowcy zyskali nową perspektywę na eksplorację spinu elektronów jako nośnika informacji. Manipulacja spinem ma potencjał do przyspieszenia i zwiększenia wydajności komputerów oraz innych technologii informacyjnych. Dzięki coraz bardziej zaawansowanym badaniom, naukowcy będą mogli w pełni wykorzystać potencjał spintroniki w praktycznych zastosowaniach.

Odkrycie grupy naukowców z Uniwersytetu Stanowego Ohio zapowiada nową erę w spintronice. Manipulacja spinem elektronów może stać się kluczowym elementem w rozwoju nowych technologii, które będą miały ogromny wpływ na nasze życie. Komputery kwantowe, super szybkie i wydajne urządzenia pamięciowe - wszystko to może stać się rzeczywistością dzięki osiągnięciom naukowców.

Jednym z głównych wyzwań związanych z spintroniką jest skalowalność technologii. Obecnie większość badań jest prowadzona na małych próbkach, a skuteczność i wydajność manipulacji spinem muszą być potwierdzone na większą skalę. Jednakże, odkrycie efektu przyłączania może przyczynić się do rozwiązania tego problemu, otwierając drogę do tworzenia większych i bardziej zaawansowanych układów spintronicznych.

Ważnym aspektem odkrycia jest jego potencjalne zastosowanie w praktyce. Jeśli efekt przyłączania okaże się powszechnie dostępny i można go wykorzystać na większą skalę, otworzy się perspektywa na stworzenie nowych generacji urządzeń elektronicznych. Zwiększona stabilność spinu elektronów może przyspieszyć obliczenia kwantowe i zwiększyć pojemność pamięci. To tylko kilka przykładów możliwości, jakie niesie za sobą odkrycie tego zjawiska.

Przełom w spintronice jest niezwykle ważny, gdyż ta dziedzina technologii informacyjnych ma potencjał przełomowy. Spintronika może znacząco przyspieszyć obliczenia, zwiększyć pojemność pamięci i przyczynić się do stworzenia nowych typów urządzeń elektronicznych. Odkrycie naukowców z Uniwersytetu Stanowego Ohio to krok w stronę lepszego zrozumienia i wykorzystania spinu elektronów.

Efekt przyłączania odkryty przez naukowców z Uniwersytetu Stanowego Ohio może być tym przełomem, którego spintronika potrzebowała. Manipulacja spinem elektronów ma ogromny potencjał w rewolucjonizowaniu technologii informacyjnych. Teraz czas na dalsze badania i rozwój tego zjawiska, aby w pełni wykorzystać jego możliwości. Przełom w spintronice może być już na wyciągnięcie ręki.

Doktor Quentin Michodel i jego zespół badawczy na Texas A&M University stworzyli nową rodzinę polimerów, które mogą skutecznie zabijać bakterie, nie powodując oporności na antybiotyki. Odkrycie to stanowi znaczący krok naprzód w walce z superbakteriami, takimi jak E. coli i MRSA, które stały się głównymi zagrożeniami dla zdrowia publicznego.

Według Amerykańskiego Centrum Kontroli i Zapobiegania Chorobom bakterie oporne na antybiotyki stanowią coraz większy problem i powodują ponad 2,8 miliona infekcji rocznie. W sytuacji niedoboru nowych antybiotyków nawet drobne urazy i infekcje mogą zagrażać życiu.

Nowe polimery opracowane przez zespół dr Mihaudela mogą rozwiązać ten problem poprzez rozbicie błony bakteryjnej i wyeliminowanie ryzyka oporności na antybiotyki. Badanie opublikowane w Proceedings of the National Academy of Sciences pokazuje, że polimery te działają poprzez mechanizm, na który bakterie nie mogą rozwinąć oporności.

Sukces tego przełomu polega na starannym zaprojektowaniu dodatnio naładowanej cząsteczki, którą można wielokrotnie usieciować przy użyciu katalizatora o nazwie AquaMet. Katalizator ten jest bardzo ważny, ponieważ musi wytrzymywać duże stężenie ładunków, a jednocześnie być rozpuszczalny w wodzie, co jest rzadkością w tego typu procesach.

Aby przetestować skuteczność polimerów, naukowcy współpracowali z grupą dr Jessiki Shiffman z Uniwersytetu Massachusetts Amherst i przeprowadzili eksperymenty z bakteriami opornymi na antybiotyki, takimi jak E. coli i MRSA. Ponadto ocenili toksyczność polimerów dla ludzkich czerwonych krwinek, ponieważ w przypadku stosowania polimerów antybakteryjnych często problemem jest selektywność między bakteriami a komórkami ludzkimi.

Dr Mihaudel podkreśla znaczenie współpracy i badań interdyscyplinarnych w osiągnięciu tego przełomu. Docenia wkład różnych grup z Texas A&M University i innych instytucji, w tym Uniwersytetu Wirginii i ekspertów w dziedzinie biochemii.

„Ten projekt był możliwy dzięki współpracy i wsparciu wielu zaangażowanych badaczy” – mówi dr Michodel. „Jesteśmy wdzięczni za wiedzę i pomoc udzieloną przez naszych kolegów, a także hojność badaczy w całym kraju”.

To rewolucyjne odkrycie otwiera nowe możliwości w walce z antybiotykoopornością. Dzięki dalszym badaniom i rozwojowi polimery te mogą zrewolucjonizować terapię antybakteryjną i zapewnić rozwiązanie rosnącego zagrożenia superbakteriami.

Badacze przeanalizowali nagrania głosowe 47 papug z trzech różnych gatunków: myszołowa (Amazona farinosa), arę (Ara macao) i kondora (Gymnopsitta municando). Okazało się, że mimo że papugi potrafią naśladować liczne dźwięki ze swojego otoczenia, to w swoich indywidualnych nawoływaniach utrzymują charakterystyczny dla siebie odcisk głosu.

Podobieństwo do ludzkiego „odcisku głosu” polega na tym, że każda papuga ma określone modulacje i cechy swojego nawoływania, które odróżniają ją od innych osobników. Dla ludzi odcisk głosu jest determinantą naszej tożsamości, a teraz okazuje się, że i u papug ma swoje znaczenie.

Badacze zauważyli, że różnice w odciskach głosu między osobnikami tego samego gatunku są większe niż między różnymi gatunkami. Oznacza to, że papugi mają bogatą paletę dźwięków, z których tworzą swoje indywidualne nawoływania. To odkrycie ma duże znaczenie, ponieważ wykazuje, że papugi mają zdolność do tworzenia i rozpoznawania specyficznych dźwięków, które służą im jako rodzaj markera tożsamości.

Wyniki badań wskazują również na to, że papugi mogą „naśladować naśladowców”. Oznacza to, że jeśli papuga słyszy inny wyraźny głos, może starać się naśladować go i dodać go do swojego repertuaru dźwięków. To ciekawe zjawisko pokazuje, że papugi nie tylko naśladują otaczające je dźwięki, ale także potrafią z nich korzystać, aby tworzyć nowe kombinacje i wyrażać swoją indywidualność.

Według badaczy, odkrycie odcisków głosowych u papug ma również implikacje dla badań nad językiem zwierząt. Może to pomóc w lepszym zrozumieniu, jakie są podstawy komunikacji głosowej u różnych gatunków oraz jakie role pełnią dźwięki w relacjach międzyosobniczych.

Papugi od dawna fascynują ludzi swoją zdolnością do mówienia i naśladowania, ale dopiero teraz zaczynamy odkrywać, jak unikalne są ich głosy i jak korzystają z nich, aby wyrazić swoją indywidualność. Ta informacja może wpłynąć na nasze zrozumienie natury komunikacji zwierząt i przybliżyć nas do poznania tajemnic ich świata.

Wniosek z tego badania jest taki, że papugi mają wyjątkowe zdolności do tworzenia i rozpoznawania indywidualnych odcisków głosowych, które pomagają im utrzymywać swoją tożsamość wśród innych papug. To cenne odkrycie w dziedzinie zachowania zwierząt otwiera nowe możliwości badania komunikacji zwierzęcej i ukazuje nam, jak wiele jeszcze musimy odkryć na temat naszych piórnatych przyjaciół.