Naukowcy z University of Texas odkryli, że wszystkie dzikie bizony w Ameryce Północnej mają odcinki DNA, które pierwotnie znajdują się u zwierząt gospodarskich i mogą czynić je podatnymi na choroby zwierząt hodowlanych. Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Scientific Reports.

W momencie przybycia europejskich osadników do Ameryki Północnej na kontynencie żyło 40 milionów bizonów. Z powodu nadmiernego polowania do połowy lat 80. XIX wieku ich liczebność zmniejszyła się do kilkuset. Ponadto hodowcy krzyżowali bizony z ich żywym inwentarzem. Zmniejszenie rozmiarów i ta praktyka doprowadziły do ​​wprowadzenia genów żywego inwentarza do puli genów dzikich bizonów.

Naukowcy przeanalizowali genomy bizonów domowych i dzikich, w tym już martwych, których DNA pobrano ze zbiorów muzealnych. Genetycy zebrali kilka tysięcy próbek i okazało się, że wszystkie dzikie żubry mają w genomie ślady „domowego” DNA.

Autorzy uważają, że ich wyniki pokazały, że w dzisiejszej Ameryce nie ma ani jednego bizona czystej krwi bez domieszki DNA zwierząt gospodarskich. Teraz zamierzają dowiedzieć się, czy te geny mają wpływ na podatność tych zwierząt na choroby u zwierząt domowych. Istnieje kilka chorób zakaźnych, w tym bruceloza, gruźlica i mykoplazmoza, które mogą całkowicie zniszczyć stado.

Nowe badanie opublikowane w czasopiśmie Science Advances sugeruje, że molekuły organiczne, które umożliwiły rozpoczęcie życia, były obecne na Marsie około 4,5 miliarda lat temu. I chociaż te niezbędne składniki mogły uderzyć w Ziemię mniej więcej w tym samym czasie, to właśnie na Czerwonej Planecie życie znalazło najkorzystniejsze warunki.

Ziemia i Mars są częścią wewnętrznego Układu Słonecznego, składającego się z czterech skalistych planet i pasa asteroid. Wkrótce po ich utworzeniu planety te zostały brutalnie zbombardowane, gdy deszcz asteroid uderzył w wewnętrzny Układ Słoneczny. Podczas gdy te skały zasymilowały się w skorupie Ziemi i Marsa, ruch tektoniki płyt na naszej rodzimej planecie spowodował, że te starożytne meteoryty spadły w głąb planety.

Natomiast powierzchnia Marsa jest nieruchoma, co oznacza, że ​​skały, które zderzyły się z planetą w odległej przeszłości, pozostają na miejscu i można je badać. Po przeanalizowaniu 31 marsjańskich meteorytów autorzy badania starali się odpowiedzieć na szereg fundamentalnych pytań dotyczących ich pochodzenia. Na przykład do tej pory naukowcy nie ustalili, skąd te starożytne kamienie pochodzą z wewnętrznego lub zewnętrznego Układu Słonecznego i czy zawierają jakąkolwiek materię organiczną, która mogłaby umożliwić rozwój życia.

Wykorzystując ultraprecyzyjne pomiary izotopów chromu, naukowcy zidentyfikowali meteoryty jako węglowe chondryty z zewnętrznych części Układu Słonecznego. Opierając się na rozpowszechnieniu takich skał na Marsie oraz na fakcie, że lód stanowi zazwyczaj 10 procent ich masy, autorzy obliczyli, że te starożytne zderzenia przyniosły na Marsa wystarczającą ilość wody, aby pokryć całą planetę 307 metrami wody.

Co ciekawe, chondryty węglowe z zewnętrznych części Układu Słonecznego dostarczały również cząsteczki organiczne, takie jak aminokwasy, do wewnętrznego Układu Słonecznego. Związki te są niezbędne do tworzenia DNA i prawdopodobnie dostarczyły surowców, które umożliwiły rozpoczęcie życia.

W tym czasie Mars był bombardowany przez wypełnione lodem asteroidy. Stało się to w ciągu pierwszych 100 milionów lat ewolucji planety. Innym interesującym aspektem jest to, że asteroidy przenosiły również cząsteczki organiczne, które są biologicznie ważne dla życia. Jednakże, jeśli warunki na Marsie mogą być idealne dla życia na tak wczesnym etapie, nie można tego samego powiedzieć o Ziemi. Po tym okresie coś katastrofalnego stało się z potencjalnym życiem na Ziemi.

Uważa się, że doszło do gigantycznego zderzenia między Ziemią a inną planetą wielkości Marsa. To było ogromne zderzenie, które ukształtowało układ Ziemia-Księżyc i jednocześnie zniszczyło całe potencjalne życie na Ziemi. Podsumowując, wyniki te wskazują, że w latach formowania się wewnętrznego Układu Słonecznego życie prawdopodobnie miało większe szanse na rozwój na Marsie niż na Ziemi.

Badacze z Chin i USA potwierdzili hipotezę, jakoby zmysł węchu u ludzi, stał się mniej wrażliwy w toku ewolucji. Wynika to ze zmian w receptorach zapachowych, a konkretnie z różnic w genach kodujących te receptory. Badanie obejowało genomy tysięcy Chińczyków Han - przedstawicieli największej grupy etnicznej w Chinach. Ustalenia naukowców, zostały omówione w nowym badaniu naukowym w czasopiśmie PLOS Genetics.

Autorzy pracy szukali wariacji genetycznych związanych z postrzeganiem przez uczestników 10 różnych zapachów. Kiedy naukowcy testowali postrzeganie różnych zapachów przez poszczególne osoby, znaleźli dowody na to, że zmysł węchu u ludzi zanika ze względu na ewolucję. Zespół odkrył przy tym dwa nowe receptory w nosie, które pomagają odróżnić pewne przyjemne i odpychające zapachy. Okazało się, że uczestnicy posiadali różne wersje genów odpowiedzialnych za te receptory co wpłynęło na intensywność i postrzeganie zapachów przez daną osobę.

Opierając się na innych badaniach o tej tematyce, naukowcy odkryli, że ludzie z przodkowymi wersjami receptorów węchowych (warianty wspólne dla ludzi i innych naczelnych) mają tendencję do oceniania przyjemnego dla nich zapachu jako bardziej intensywnego. Potwierdza to hipotezę, wedle której zmysł węchu ludzi i innych naczelnych z czasem "stępił" się z powodu zmian w zestawie genów, kodujących nasze receptory. Analiza genetyczna ujawniła również trzy powiązania między genami receptorów zapachu a specyficznymi zapachami.

Chociaż wyniki sugerują, że nasza zdolność do wykrywania zapachów ulega degradacji, potrzebne są dalsze badania, aby lepiej zrozumieć ewolucję ludzkich receptorów zapachowych. Ludzie mają około 800 genów odpowiedzialnych za receptory węchowe, które mogą przejawiać niewielkie różnice, zmieniające sposób postrzegania zapachu. Nowe wyniki pomagają wyjaśnić, dlaczego zapach określonych perfum, może wydawać się przyjemny dla niektórych, a dla innych przytłaczający.

Rozbłyski gamma są jednymi z najbardziej imponujących zjawisk w galaktyce od czasu Wielkiego Wybuchu, a najpotężniejsze z nich astronomowie zauważyli w zeszły weekend. Wiązka promieniowania o wysokiej energii, która była 18 razy silniejsza niż istniejący rekord, przeszła w ostatnią niedzielę nad Ziemią.

Sygnał, oznaczony jako GRB 221009A, został zarejestrowany 9 października przez chińskie obserwatorium LHAASO, chociaż eksplozja, która go spowodowała, miała miejsce 1,9 miliarda lat temu. Rozbłysk gamma pochodził z kierunku konstelacji Strzały i był widoczny przez ponad dziesięć godzin, co czyni go jednym z najdłuższych zjawisk tego typu w historii ich obserwacji.

To nie jedyna dziwność. Stwierdzono, że GRB 221009A emituje najwyższą wykrytą energię. Energia tych wybuchów jest zwykle mierzona w gigaelektronowoltach (GeV), ale niektóre z nich zostały zarejestrowane przy energiach około 1 teraelektronowolta (TeV). Nowy rozbłysk gamma osiągnął rekordowe 18 TeV!

Najciekawsze jest to, że ten potężny wybuch przeleciał niesamowicie blisko Ziemi i dlatego był tak długi i wyraźnie widoczny. Astronomowie obserwujący to zdarzenie poinformowali, że mogą minąć dziesięciolecia, zanim wykryty zostanie kolejny tak jasny rozbłysk.

Obserwatorium orbitalne Swift zauważyło GRB 221009A po jego odkryciu. Jasne pierścienie powstają w wyniku rozpraszania promieni rentgenowskich.

Chociaż nadal nie jest jasne, co dokładnie spowodowało ten rozbłysk gamma, głównym podejrzanym jest masywna gwiazda, która pod koniec swojego życia zapada się w czarną dziurę. Ten proces wystrzeliwuje w kosmos potężne strumienie cząstek, a także promienie rentgenowskie i gamma.

Warto zauważyć, że pomimo swojej intensywności i bliskości rozbłysk gamma jest nieszkodliwy dla Ziemi. Uważa się, że jeśli jeden z nich wybuchnie w naszej Drodze Mlecznej, może spowodować masowe wyginięcie. Na szczęście rozbłyski gamma są uważane za zdarzenia stosunkowo rzadkie, a prawdopodobieństwo bezpośredniego uderzenia promieni gamma w Ziemię jest znikome.