Po certyfikacji nowego małego reaktora jądrowego, na którą stosowne dokumenty zostały już złożone, każde miasto będzie mogło mieć własną elektrownię jądrową, która zaopatrzy je w energię - bezpiecznie i wydajnie.

Energetyczny startup w Oregonie (USA) zmieni sposób myślenia o energetyce jądrowej. Opracowany reaktor NuScale jest niewielki i według jego twórców jest znacznie bezpieczniejszy niż jakiekolwiek nowoczesne reaktory jądrowe.Łatwiej go umieścić w osłonie ochronnej i łatwiej sterować w sytuacjach awaryjnych.

Jedną z zalet korzystania z nowego reaktora jest to, że nie trzeba go chować w 15-kilometrowej strefie wykluczenia. Może znajdować się na terenie miasta i zasilać je energią elektryczną bez strat podczas przesyłu na wiele kilometrów. W ten sposób krajobraz pozbędzie się linii energetycznych, które są niebezpieczne dla ludzi. 

Twórcy NuScale określają tą technologię jako nowe źródło czystej energii, które według nich jest równie dobre jak energia wiatrowa czy słoneczna. W reaktorze NuScale rdzeń jest chłodzony przez cyrkulację zwykłej świeżej wody, jak ma to miejsce w nowoczesnych elektrowniach jądrowych, ale na znacznie mniejszą skalę i dzięki grawitacji. 

Ze względu na swój rozmiar reaktor zawiera bardzo mało paliwa jądrowego, które jest łatwe do kontrolowania. Wydajność NuScale to 60 MW, czyli dziesiątki i setki razy mniej niż moc elektrowni jądrowych, ale w razie potrzeby można zwiększyć liczbę reaktorów, co daje wymaganą ilość energii. Tym samym w przyszłości zamiast setek potencjalnie niebezpiecznych elektrowni jądrowych mogą pojawić się tysiące bezpiecznych, zajmujących znacznie mniej miejsca i niewymagających skomplikowanej infrastruktury.

Sztuczna inteligencja (AI) sprawia, że ​​gry wideo są bardziej realistyczne i pomaga telefonowi rozpoznawać głos – ale energochłonne programy zużywają dużo energii. Jednak następna generacja sztucznej inteligencji może być 1000 razy bardziej energooszczędna dzięki chipom komputerowym, które działają jak ludzki mózg. Nowe badanie pokazuje, że takie neuromorficzne chipy mogą wykonywać algorytmy AI, wykorzystując tylko ułamek mocy zużywanej przez konwencjonalne chipy.

Takie postępy mogą doprowadzić do ogromnego skoku wydajności złożonego oprogramowania, które, powiedzmy, tłumaczy języki lub napędza samochody bez kierowcy. Program AI jest zwykle świetny w znajdowaniu określonych pożądanych wzorców w zestawie danych, a jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie robi, jest przechowywanie fragmentów wzorca, gdy łączy je wszystkie razem. Komputer, aby rozpoznać obraz, najpierw wykrywa dobrze zdefiniowane krawędzie obrazu. Następnie musi zapamiętać te krawędzie i wszystkie kolejne części obrazu, aby uformować ostateczny obraz.

Wspólnym elementem takich sieci jest jednostka oprogramowania zwana długoterminową pamięcią krótkoterminową (LSTM), która zachowuje pamięć jednego elementu wraz ze zmianą sytuacji w czasie. Na przykład pionowa krawędź obrazu musi być przechowywana w pamięci, podczas gdy oprogramowanie określa, czy reprezentuje ona część „4”, czy drzwi samochodu. Typowe systemy AI muszą jednocześnie śledzić setki elementów LSTM. Istniejące sieci LSTM działające na konwencjonalnych chipach komputerowych są bardzo dokładne, ale wymagają dużej mocy. Aby przetworzyć bity informacji, muszą najpierw otrzymać poszczególne bity przechowywanych danych, manipulować nimi, a następnie odesłać je z powrotem do pamięci. 

Intel, IBM i inni producenci chipów eksperymentują z alternatywnym projektem chipów zwanym chipami neuromorficznymi. Przetwarzają informacje jak sieć neuronów w mózgu, gdzie każdy neuron otrzymuje dane wejściowe od innych w sieci i uruchamia się, jeśli całkowity sygnał wejściowy przekracza próg. Nowe chipy mają mieć sprzętowy odpowiednik neuronów sieciowych. Programy sztucznej inteligencji również opierają się na sieciach sztucznych neuronów, ale w zwykłych komputerach neurony te są określane wyłącznie przez oprogramowanie i dlatego są praktycznie zlokalizowane w oddzielnych chipach pamięci komputera.

W neuromorficznym chipie pamięć i komputer współpracują ze sobą, dzięki czemu są znacznie bardziej energooszczędne: nasze mózgi zużywają tylko 20 watów mocy, mniej więcej tyle samo, co energooszczędna żarówka. Aby jednak wykorzystać tę architekturę, informatycy muszą przemyśleć, w jaki sposób wykonują funkcje, takie jak LSTM.

W chwili obecnej na rynku dostępnych jest tylko kilka chipów neuromorficznych. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby aplikacja na dużą skalę pojawiła się szybko. Ale najnowocześniejsze algorytmy sztucznej inteligencji mogą pomóc tym chipom zyskać komercyjne podstawy. To z kolei może doprowadzić do powstania nowych aplikacji.

Naukowcy z agencji NASA, wezwali świat do uzgodnienia sposobu na ogłoszenie istnienia obcego życia na innej planecie. Przedstawiciele agencji kosmicznej zauważyli, że istnieje realna możliwość, odnalezienia życie poza Ziemią stosunkowo szybko.

NASA zauważyło jak ważne jest, aby naukowcy mieli starannie przemyślany i jasny sposób ogłaszania wszelkich znalezionych dowodów. Bez tego, opinia publiczna mogłaby stracić zaufanie do procesu naukowego, gdyby po informacji o ​​odkryciu obcego życia, powiedziano później, że informacja była „niejednoznaczna”.

„Nasze pokolenie naprawdę może być tym, które znajdzie dowody na istnienie życia poza Ziemią. Z tym uprzywilejowanym potencjałem wiąże się odpowiedzialność.” – piszą autorzy nowego artykułu opublikowanego w czasopiśmie Nature.

Zdaniem badaczy, świat musi uzgodnić „obiektywne standardy” tego, co będzie uważane za dowód istnienia życia w innym miejscu we wszechświecie, a także „najlepsze praktyki” w zakresie przekazywania tych dowodów. Proponują oni stworzenie skali wyjaśniającej wszelkie możliwe dowody, zaczynając od intrygujących sygnałów aktywności, a kończąc na szczegółowej obserwacji i potwierdzeniu. Podobny system został już opracowany w celu zgłaszania potencjalnych zderzeń z niebezpiecznymi asteroidami.

Naukowcy zwracają uwagę, że wspomniana skala jest tylko przykładem i może ulec zmianie w toku przyszłych dyskusji. Na przykład można ją dostosować, aby uwzględnić różne gatunki życia, które można odnaleźć w przestrzeni kosmicznej. Nie każde odkrycie może być w pełni wyjaśnione przez proces biologiczny i musi zostać potwierdzone kolejnymi pomiarami i niezależnymi badaniami.

Na pierwszym poziomie skali, naukowcy proponują zgłaszanie wskazówek dotyczących oznak życia. Przykładem może być przyszły pomiar cząsteczki na Marsie, który może być potencjalnie związany z życiem. Przechodząc do poziomu 2, naukowcy upewnią się, że na odczyty nie zostały zniekształcone przez zanieczyszczenie instrumentów na Ziemi.

Na poziomie 3 odczyty zostaną porównane do analogicznych środowisk. Przykładem może być starożytne jezioro na Ziemi, podobne do miejsca lądowania łazika Perseverance, krateru Jezero. Połączenie uzyskanych w ten sposób dowodów, może skutkować osiągnięciem poziomu 6. Spełnienie kryteriów najwyższego 7 poziomu, będzie równoznaczne z odkryciem pozaziemskiego życia.

Autorzy badania podkreślają, że skali nie należy postrzegać jako wyścigu na szczyt. Nadchodzące misje, takie jak Europa Clipper, oraz Dragonfly, dostarczą podstaw do wysnucia wielu ważnych teorii, które mogą przyczynić się do odkrycia pozaziemskiego życia. Dostarczą one wielu ważnych informacji o środowisku tych planet i umożliwią badaczom poszerzenie kryteriów poszukiwań pozaziemskiego życia we wszechświecie.